اختتاميه بخش بين الملل جشنواره، از لحظه ورود تا لحظه خروج

1- برخورد بد مسوولان حراست تالار وحدت هنوز هم که هنوز است ادامه دارد. کار از تذکر و اعتراض هم گذشته است. «چقدر بگم کيفت رو باز کن.»، «اين کارت رو از پاکت دربيار، اين هزار دفعه» پير و جوان و معروف و غيرمعروف هم برايشان فرقي نمي کند اما قسمت جالب ماجرا برخورد همين آدم ها با ميهمان هاي خارجي است که کم مانده در برابرشان تعظيم کنند.

انگار ميهمان نوازي جايش را به غريب نوازي داده است.

2- چهره ميزبانان هنگام ورود ميهمان هاي خارجي آدم را ياد سکانس پاياني فيلم «کافه ستاره» مي اندازد. انگار لبخند مليح و مصنوعي ما را ميهمان نوازتر نشان مي دهد.

3- در حالي که خيلي وقت هاست که فيلمبرداري از ميز شام و صحنه تناول کردن غذا توسط ميهمانان، حتي از فيلم هاي عروسي هم حذف شده است، اما دوربين هاي شبکه هاي مختلف تلويزيوني با تلاش فراوان مشغول تصويربرداري از زواياي مختلف ميز پذيرايي بودند.

4- مراسم در ساعت 45/7 و با 45 دقيقه تاخير شروع شد. اين مساله نه جديد است نه مهم. صرفاً به اين دليل در اين بخش آورديمش که اگر فردا روزي در يک خبرگزاري خوانديد که مراسم بدون تاخير شروع شده است، باور نکنيد.

5- آخ که چقدر دل آدم مي سوزد براي ميهمان هاي خارجي که 80-70 درصد حرف ها را نمي فهمند و فقط با نگاه کردن سر از ماجرا درمي آورند. آخ که چقدر دل آدم براي خودش مي سوزد که جاي ميهمان هاي خارجي نيست و مجبور است همه حرف ها را بشنود. البته گويا در کنار هر دو سه ميهمان خارجي يک ايراني نشسته بوده که حرف ها را ترجمه مي کرده است، به اين مي گويند خلاقيت.

6- در يکي از قسمت ها کليپي با عنوان «30 سال سينماي ايران» پخش شد که انواع و اقسام جوايز و تنديس هايي را که فيلم هاي ايراني در جشنواره هاي مختلف به دست آورده بودند، نشان مي داد؛ «طلاي سرخ» پناهي، فيلم هاي کيارستمي و مخملباف ها. اکثر جوايز مربوط به کساني بود که ساليان سال است فيلم هايشان اجازه نمايش ندارند، چه در جشنواره فجر، چه اکران عمومي. کاشکي وقتي کسي را قبول نداريم از موفقيت هاي او هم مايه نگذاريم.

7- تشريف دارند؟ تشريف ندارند؟ نماينده ذي نفع شان هم تشريف ندارند؟ جملات تکراري هر ساله.

8- متن بيانيه سازمان اکو آنقدر پيچيده و ثقيل بود که يک فارسي زبان را هم با مشکل روبه رو مي کرد، چه برسد به يک خانم از شرق آسيا. نحوه خواندن متن شنونده را ياد روخواني فارسي شاگردتنبل هاي کلاس در دوران ابتدايي مي انداخت. به هر حال اين نوع خوانش، تمام شعارهاي موجود در بيانيه را خراب کرد.

9- يک صحنه تکراري ديگر که البته تکرار هميشگي اش شادترمان مي کند. مقامات بالا مي آيند. براي خالي نبودن عريضه، مردم کف نيم بندي مي زنند.

آخرين نفري که روي سن دعوت مي شود يک هنرمند است؛ استاد عزت الله انتظامي.

مردم از جايشان بلند مي شوند و يکي دو دقيقه ممتد دست مي زنند. اين صحنه در مقابل صحنه قبل، خيلي چيزها را ثابت مي کند و خيلي حرف هاي نزدني را مي زند.

10- «برمک اکرم» کارگردان افغاني پشت ميکروفن مي ايستد تا جايزه اش را به همه کارگران افغاني شاغل در ايران تقديم کند. وقتي او حرف مي زند صداي خنده هاي ريزي را مي شود از گوشه و کنار سالن شنيد. امان از آن سريال لعنتي. امان از آن بلوتوث کذايي.

11- پخش کليپي تاثيرگذار درباره جنايات رژيم صهيونيستي در غزه حال و هواي مراسم را تغيير داد و احساسات فراواني را برانگيخت.

12- اجراي زنده موسيقي، پاي ثابت همه مراسم است، در جذابيت اين بخش هيچ شکي نيست اما آنقدر آن را تکرار کردند و وقت و بي وقت گروه ها را روي سن فرستادند که صداي مردم درآمد. وقتي مراسم دير شروع شده است و مجري دائماً اين مساله را گوشزد مي کند اجراهاي طولاني و کشدار رسماً آزاردهنده است. اول يک گروه سه نفره عود و ضرب و ويولن مي زنند بعد تک نوازي تنبور داريم. بعد دو گروه با هم موسيقي تلفيقي اجرا مي کنند. بعد... در ضمن هيچ کس يادش نبود که بايد گروه هاي مختلف را معرفي کند.

13- مجري مراسم بر خيلي چيزها اصرار دارد. اصرار دارد که برگزيدگان پس از دريافت سيمرغ هايشان مثل تيم هاي فوتبال آن را روي دست بگيرند و بالا و پايين بپرند. اصرار دارد که جعفري جلوه چند کلامي حرف بزند، چون مردم دوست دارند حرف هايش را بشنوند. اصرار دارد که فقط مقامات و مسوولان براي اهداي جوايز روي سن بيايند.

شايد اين آخري زياد هم به مجري مربوط نشود چرا که بعد از اولين باري که شاه حسيني و جعفري جلوه روي سن آمدند، گفت؛ «تشريف ببريد سر جاي تان بنشينيد دوباره صدايتان مي کنم.» در کل شاه حسيني دبير جشنواره شش بار و جعفري جلوه معاونت سينمايي ارشاد سه بار براي اهداي جوايز روي سن آمدند. بقيه مسوولان رده پايين تر هم دائماً بين سن و صندلي هايشان در حال حرکت بودند.

اين بود که هنرمنداني چون پوران درخشنده، محمد نيک بين، رويا تيموريان، مسعود رايگان، حسينعلي فلاح ليالستاني، تهمينه ميلاني، منيژه حکمت و خيلي هاي ديگر در سالن فقط حاضر بودند.

14- معرفي برگزيدگان هم وضعيت جالبي داشت. نمي شد فهميد که اين آقا يا خانمي که جايزه گرفته، جايزه چه چيزي را گرفته است. البته ناگفته نماند امير اسفندياري مدير بخش بين الملل جشنواره دائماً پشت ميکروفن مي رفت و به صورت زيرنويس اشتباهات مجري را تصحيح مي کرد يا توضيحات لازم را ارائه مي کرد.

اما گويا در اواخر مراسم انرژي اش تمام شده بود و جوايز هم خيلي خيلي به هم ريخته بودند که ديگر روي سن نيامد و توضيح نداد.